مبين: (عربي) 1- روشنگر، آشكار كننده؛ 2- (درقديم) آشكار، هويدا، روشن؛ 3- (در قديم) نوراني، روشن.

متين: (عربي) 1- داراي پختگي، خردمندي و وقار، داراي متانت؛ 2- استوار، محكم؛ 3- از نام‌ها و صفات خداوند.

مجتبي: (عربي) 1- (در قديم) برگزيده شده، انتخاب شده؛ 2-(اَعلام) لقب حسن ابن علي امام دوم شيعيان (امام حسن مجتبي)(ع)، حسن. 3- 1)

مَجيد : (عربي) 1- داراي قدر و مرتبه‌ي عالي، گرامي؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند.

مُجير: (عربي) 1- (در قديم) پناه دهنده، فريادرس؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 3- (اَعلام) مجیر بیلقانی: [قرن 6 هجری] شاعر ایرانی، از مردم آذربایجان، که دیوان شعرش در دست است و به خاطر شعری که در هجو مردم اصفهان گفت و آنان را بر ضدّ خود برانگیخت، شهرت دارد.

مُحب: (عربي) 1- (در قديم) محبت ورزنده به كسي يا به چيزي، دوست دارنده، دوستدار؛ 2- (در تصوف) دوستدار خداوند، سالك.

محبوب : (عربي) 1- آن‌كه يا آنچه كه مورد علاقه و توجه ديگران است، دوست داشتني، مورد محبت؛ 2- (در تصوف) خداوند، چنانچه به طور مطلق حق را محبوب گويند.

محتشم: (عربي) 1- داراي حشمت و شكوه، با حشمت؛ 2- (در قديم) داراي خَدَم و حَشَم زياد؛ 3- (به مجاز) بزرگ و توانگر و ثروتمند؛ 4- (اَعلام) محتشم: (= محتشم كاشاني) [قرن10 هجری] شاعر مرثیه سرای ایرانی، که به ویژه 12 بند او در مرثیه‌ي شهیدان کربلا معروف است. دیوانش به نام جامع‌الطایف چاپ شده است.

محراب : (عربي) 1- جايي از مسجد (معمولاً با معماري خاص) در سمت قبله كه امام جماعت هنگام نماز خواندن در آنجا مي‌ايستد؛ بخشي از يك عبادت‌گاه كه هنگام عبادت در آنجا مي‌ايستند يا رو به آن قرار مي‌گيرند؛ 2- (در قديم) (به مجاز) عبادت‌گاه، قبله؛ 3- (در عرفان) هر مطلوب و مقصودي كه دل متوجه بدان باشد آن را محراب گويند.

محسن: (عربي) 1- (در قديم) نيكوكار، احسان كننده؛ 2- از نام‌ها و صفات خداوند؛ 3- (اَعلام) 1) نام فرزند علي ابن ابي‌طالب(ع)؛ 2) نام فرزند امام هفتم شيعيان امام موسي‌الكاظم(ع).